Demlenen Ben (Yazılar)

“Sevgi ve aidiyet arayışı gençlikte derin izler bırakır. Psikolojik, manevi ve ebeveynlik perspektifinden bu yolculuğun inceliklerine birlikte bakalım.”

İnsan dünyaya takıldığı gibi zihni bir noktaya takıldığında da akamaz. Takıldığı şey de kendi ayağına sarılmıyor; aksine bildiğiniz tekme atabiliyor:) Yarım kalmış konuşmalar, eksik bırakılmış hikayeler tıpkı bir ipin düğümünde sıkışıp kalan su gibi, zihin de bu düğümlerde takılır kalır. Bu takılmalar sadece bireysel değil, toplumsal bir gerçekliğe de dönüşmüş

Biz olamamanın yalnızlığa mahkûm ettiği günümüzde, toplumun kalbinin nerede attığını sorgulamak değerlerimizi yeniden hatırlatıyor.

Allah (c.c) şöyle buyuruyor: Hayır işlerinde yarışınız!...” (Bakara, 148) Onlar hayırda birbirleriyle yarışırlar...”(Âl-i İmrân, 114) Bizler bir olmak için yarışıyoruz. Anne ve babanın devamlı olarak kendini dikkatle takip etmesi gereken şey, davranışının nefsinden gelip gelmediğidir. Bütün mesele nefsi yarıştırmak değil, nefsi ıslah etmektir. “Ben” demeyi bırakıp “BİZ” demeye

Her şey bir duadan başlar. Tebessüm, masada beklemek, selam vermek… Bunların hepsi aslında ailemize ‘Sen değerlisin’ demenin yollarıdır. Çocuklarımız bizden hazır cevaplar değil, hazır kulaklar bekliyor. Bizler kulaklarımızı büyüttükçe, evlerimiz de huzurla büyüyecek.