Demlenen Ben (Yazılar)

Hayatta tüm iyi ahlaklar, insanın dünyaya kattığı değerlerdir. Ancak unutulmamalıdır ki, yaşamın bütün değerleri ahlaki değildir. İnsan bazen göz kamaştıran bir şeye değer biçer, bazense gözünün önündeki küçük bir şeyin kıymetini göremez. Değer, birinin gönülden sevdiği, içtenlikle takdir ettiği ve uğruna bir şeylerden vazgeçmeye razı olduğu şeydir. Kimi zaman sırf

Bir baba ve oğlu ormanda yürürler. Baba, elinde telefonuyla her şeyin kontrol altında olduğuna inanır. Ne de olsa harita orada, konum orada, dünya avuçlarının içinde. Ama beklenmedik bir şey olur. Telefonun şarjı biter. Harita, konum, dünya elinden kayıp gidiyor nedense. Küçük oğlan gözlerini babasına çevirir ve sorar: ”Baba, şimdi ne

Her şey bir duadan başlar. Tebessüm, masada beklemek, selam vermek… Bunların hepsi aslında ailemize ‘Sen değerlisin’ demenin yollarıdır. Çocuklarımız bizden hazır cevaplar değil, hazır kulaklar bekliyor. Bizler kulaklarımızı büyüttükçe, evlerimiz de huzurla büyüyecek.

Allah (c.c) şöyle buyuruyor: Hayır işlerinde yarışınız!...” (Bakara, 148) Onlar hayırda birbirleriyle yarışırlar...”(Âl-i İmrân, 114) Bizler bir olmak için yarışıyoruz. Anne ve babanın devamlı olarak kendini dikkatle takip etmesi gereken şey, davranışının nefsinden gelip gelmediğidir. Bütün mesele nefsi yarıştırmak değil, nefsi ıslah etmektir. “Ben” demeyi bırakıp “BİZ” demeye

Biz olamamanın yalnızlığa mahkûm ettiği günümüzde, toplumun kalbinin nerede attığını sorgulamak değerlerimizi yeniden hatırlatıyor.

İnsan dünyaya takıldığı gibi zihni bir noktaya takıldığında da akamaz. Takıldığı şey de kendi ayağına sarılmıyor; aksine bildiğiniz tekme atabiliyor:) Yarım kalmış konuşmalar, eksik bırakılmış hikayeler tıpkı bir ipin düğümünde sıkışıp kalan su gibi, zihin de bu düğümlerde takılır kalır. Bu takılmalar sadece bireysel değil, toplumsal bir gerçekliğe de dönüşmüş

“Sevgi ve aidiyet arayışı gençlikte derin izler bırakır. Psikolojik, manevi ve ebeveynlik perspektifinden bu yolculuğun inceliklerine birlikte bakalım.”